[ad_1]
که در میسون علیه کانادا، او می‌گوید، یکی از محدودیت‌های مربوطه، تأثیر قابل توجهی بود که این ماده روی یک فرد می‌گذارد: اخراج شدن، تنها با یک راه باریک امداد. یکی دیگر از محدودیت‌ها، تعهد حقوقی بین‌المللی بود مبنی بر اینکه کانادا نباید فردی را به آزار و شکنجه اخراج کند، مگر اینکه خطری برای امنیت ملی داشته باشد یا به جرمی جدی محکوم شود. سومین «غیرمنطقی بودن طرح قانون» بود که در غیر این صورت نتیجه می‌شد. اولمستد، وکیل در شرکت حقوقی Edelmann & Company در ونکوور، می‌گوید: «به این دلیل بود که افراد می‌توانستند به دلایلی که پارلمان تشخیص می‌داد به اندازه کافی جدی نبودند که حکم اخراج را طبق مقررات دیگر «جرم» کمتر صادر کنند، اخراج شوند.
او می‌گوید: «بخشی که فکر می‌کنم مهم‌ترین بخش این تصمیم است، تأیید این موضوع است که یک تحلیل منطقی قوی می‌تواند به آن نیاز داشته باشد و چگونه می‌تواند به یک نتیجه‌گیری اشاره کند». زیرا این چیزی بود که دادگاه استیناف فدرال واقعاً در را باز گذاشته بود.»
رابرت کینکید، وکیل شاکی دیگر، می‌گوید که حکم SCC رویه‌ای را که برای دهه‌ها وجود داشته است، احیا می‌کند، جایی که مقامات مهاجرت «رفتار مجرمانه معمولی» را به دادگاه ارائه نمی‌کردند. او می گوید که این تصمیم تأیید می کند که قصد مجلس این بوده است که عدم پذیرش بر اساس ارتکاب یک جرم کیفری مستلزم محکومیت است.
این پرونده به دو شهروند خارجی به نام‌های ارل میسون و سیف‌سلام دلیو رسیدگی می‌کرد که به چندین جنایت جدی شامل سلاح گرم و خشونت شریک جنسی متهم شده بودند. در حالی که اتهامات میسون به دلیل تاخیر متوقف شد، Dleiow گناهکار خود را پذیرفت و مرخصی مشروط دریافت کرد.
مقامات مهاجرت گزارش‌های عدم پذیرش را تهیه کردند که مدعی بودند میسون و دلیو به دلایل امنیتی تحت قانون s قابل پذیرش در کانادا نیستند. 34 (1) (e) قانون حفاظت از مهاجرت و پناهندگان (IRPA). Mason و Dleiow در بخش مهاجرت موفق بودند، که حکم داد که غیرقابل قبول بودن طبق این ماده مستلزم تهدیدی برای امنیت کانادا است. بخش استیناف مهاجرت (IAD) راه دیگری را در پیش گرفت و احساس امنیت گسترده‌تری را به کار برد که شامل تهدید امنیت تک تک کانادایی‌ها بود. پس از حکم بخش استیناف، بخش مهاجرت حکم اخراج Dleiow را صادر کرد.
[ad_2]
Source link