در ژانویه، ستونی نوشتم که در آن از موضع قانونی هیئت ملی روابط کار (NLRB) به نفع کارگرانی که به دنبال پوشیدن نمادها یا لباس های Black Lives Matter (BLM) در محل کار هستند، انتقاد کردم. اکنون یک قاضی ادعای مشابهی را که توسط کارمندان Home Depot ارائه شده بود، با وجود تصمیمی که قبلاً توسط مشاور عمومی NLRB به نفع آنها گرفته بود، رد کرده است.
بر اساس شکایتدر اوت 2020، جنجال با پوشیدن یک آرم زندگی سیاه پوستان مهم است، آغاز شد. NLRB به سرعت اعتراضات مربوط به سخنرانی اجباری شرکت را رد کرد، اگر دولت به شرکت دستور دهد چنین بیان سیاسی و اجتماعی در محل کار را مجاز کند.
جنیفر هادسال، مدیر منطقه‌ای NLRB در این باره گفت بیانیه او افزود که مسائل آزار و اذیت نژادی “مستقیم بر شرایط کاری کارکنان تاثیر می گذارد”[t]او NLRA از حقوق کارمندان برای طرح این مسائل با هدف بهبود شرایط کاری آنها محافظت می کند. این حق مهمی است که ما در این مورد به دنبال حفظ آن هستیم.»
این تحلیل وکیل عمومی NLRB بود که به ویژه شگفت‌انگیز بود. وکیل عمومی دریافت که این شرکت با ممانعت از پوشیدن تصاویر BLM روی پیش بند خود، قوانین فدرال را نقض می کند. با انجام این کار، وکیل عمومی ادعا کرد که سخنرانی BLM از سایر سخنرانی ها مانند نشان اتحادیه که محافظت شده است، قابل تشخیص نیست. بدیهی است که بین نشان دادن هویت صنفی محافظت شده و نمایش بیانیه ای در حمایت از یک هدف سیاسی یا اجتماعی تفاوت وجود دارد.
وکیل عمومی گزارشی مختصر از موارد آزادی بیان در این زمینه در مورد سخنرانی اجباری ارائه کرد. این شامل بیانیه بدون ابهام دیوان عالی کشور است که «[w]وقتی یک کارمند به سخنرانی می پردازد که بخشی از وظایف شغلی کارمند است، حرف های کارمند در واقع حرف کارفرماست. Janus v. فدرال ایالت، شهرستان و مون. کارکنان، شورای 31 (2018).
قاضی حقوق اداری پل بوگاس به درستی این پرونده را رد کرد و خاطرنشان کرد که “[t]در حدی که پیام به دلایلی فراتر از آن مورد استفاده قرار می‌گیرد، به‌عنوان یک چتر سیاسی برای نگرانی‌های اجتماعی عمل می‌کند و تنها به این معنا که محل‌های کار بخشی از جامعه هستند، به محل کار مربوط می‌شود.» بوگاس دریافت که کارکنان فاقد “رابطه عینی و به اندازه کافی مستقیم با شرایط و ضوابط استخدام” هستند.
با وجود چنین تصمیماتی، NRLB به این ادعاها ادامه می دهد. فوریه گذشته، آلیسون باروز، قاضی منطقه ای ایالات متحده رد چنین چالشی درگیر شرکت Whole Foods در کمبریج، ماساچوست، پس از اینکه کارکنان ادعا کردند که این شرکت به طور انتخابی کد لباس خود را با ممنوع کردن ماسک‌های صورت “Black Lives Matter” اعمال می کند. در او نظرباروز دریافت که این سیاست طولانی مدت تا همین اواخر به طور دقیق اجرا نشده بود، از جمله مواردی که کارکنان از پیام‌های «LGBTQ+، پیام‌های انجمن ملی تفنگ («NRA»)، نماد آنارشیست، عبارت «قفلش کن» و سایر موارد غیرمجاز استفاده می‌کردند. پیام‌های هول فودز، از جمله ماسک باب اسفنجی شلوار مربعی. دادگاه حکم داد که این ادعاها به تبعیض نژادی تحت عنوان هفتم نمی‌آیند و قانون «از آزادی بیان در یک محل کار خصوصی محافظت نمی‌کند.» این مشکلی است که شرکت‌های دیگر با عبارات سیاسی دیگر با آن مواجه هستند. پیش از این امریکن ایرلاینز عذرخواهی عمومی کرد برای خلبانی که برچسب «براندون برویم» را روی چمدان شخصی خود داشت. اگر خلبان یک برچسب BLM داشته باشد، NLRB آن را محافظت شده در نظر می گیرد؟
NLRB در مورد اینکه آیا کارگران می‌توانند برای اعلام دیدگاه‌های سیاسی از کلاه یا لباس‌های دیگر استفاده کنند مبهم است. برخی از شرکت ها مانند مک دونالد نیاز به یونیفرم های واقعی دارند. آیا این لباس‌ها اکنون در معرض پیام‌های «مهم» توسط کارگران قرار می‌گیرند – یا شرکت‌هایی مانند Whole Foods باید برای جلوگیری از پیام‌های تفرقه‌انگیز، لباس‌های واقعی را بخواهند؟
علاوه بر این، اگر کارگران بتوانند از اقلامی استفاده کنند که از دیدگاه‌های سیاسی حمایت می‌کنند، آیا می‌توانند به روش‌های دیگری تظاهرات کنند؟ آیا آنها می توانند قبل از تحویل یک فراپوچینوی دوتایی در استارباکس “قسمت خود را بگویند” یا “زانو بزنند”؟ شکایت واقعا نمی گوید. فقط می‌خواهد از ماسک‌های BLM محافظت شود – اما به شیب لغزنده‌ای که چنین قانونی ایجاد می‌کند، نمی‌پردازد.
این مناقشه مقایسه آشکاری را با بحث NFL ایجاد می کند. در حالی که به طور گسترده در میان طرفداران و مفسران بحث می شد، هیچ استدلال معتبری مبنی بر اینکه بازیکنان «حق» برای تظاهرات در محل کار دارند وجود نداشت – بیشتر از آن چیزی که کارگران Whole Foods یا Home Depot می توانستند به طور دوره ای در وسط فروشگاه در مورد هر موضوع سیاسی تظاهرات کنند.
دیوان عالی سازمان‌های فدرال را که تلاش می‌کردند گفتار را تنظیم کنند، عقب انداخت. در سال 2017، در ماتال در مقابل تام، هشت قاضی از نه قاضی استفاده از «بند تحقیر» قانون لانهام را برای جلوگیری از علامت تجاری نامی که توهین آمیز تلقی می شود، رد کردند. سوال این است که آیا دولت می‌تواند از شرکت‌ها بخواهد که سخنرانی غیرقابل قبول یا توهین‌آمیز تلقی شود.
بزرگترین نگرانی من در مورد این موارد، رد حقوق آزادی بیان و موارد قبلی حمایت از شرکت ها توسط NLRB است. البته مردم می توانند به دلیل چنین سیاست هایی به کسب و کار اعتراض یا تحریم کنند. درست مانند شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی که درگیر سانسور گسترده هستند، آنها حق دارند این کار را انجام دهند، اما حق ندارند از انتقاد یا کمپین‌های مخالف سیاست‌هایشان رهایی داشته باشند. با این حال، NRLB به دنبال این است که شرکت ها را مجبور کند تا به کارمندان اجازه دهند از دلایل مختلف سیاسی در محل کار حمایت کنند. به نظر من، این موقعیت از نظر قانونی ناپایدار است، اما همچنان توسط مشاور عمومی و NRLB پیش می رود.
