قضات در مورد حق ایالت برای بازیابی خسارت از ذینفعان Medicaid بحث می کنند

تجزیه و تحلیل استدلال

بحث روز دوشنبه در گالاردو v. مارسیلر نیمکتی را به‌طور شگفت‌انگیزی بر سر یک سؤال نسبتاً ساده از تفسیر قانونی تقسیم کرد. موضوع این است که وقتی یک برنامه ایالتی Medicaid هزینه صدماتی را که یک ذینفع متحمل می شود، پرداخت می کند، چه باید کرد، اگر ذینفع بعداً تسویه حساب شخص ثالثی را که باعث آسیب شده است، بازیابی کند. همه موافق هستند که دولت می تواند بخشی از تسویه حساب را که به هزینه های پزشکی گذشته پرداخت می کند، بپذیرد. مشکل، اگر تسویه حساب برای هزینه‌های پزشکی گذشته برای بازپرداخت هزینه‌هایی که قبلاً توسط Medicaid پرداخت شده کافی نباشد، این است که آیا دولت می‌تواند بخشی از تسویه حساب را که منعکس‌کننده هزینه‌های پزشکی آینده است، بر عهده بگیرد.

برخورد قانون با آن مشکل مبهم است. از آنجایی که Medicaid قرار است به جای وام دادن برای هزینه‌های پزشکی، هزینه‌های پزشکی را بپردازد، دولت معمولاً نمی‌تواند هزینه‌های خود را از ذینفع آسیب دیده جبران کند. با این حال، زمانی که شخص ثالثی باعث آسیب شده است و به طور قانونی مسئول پرداخت هزینه های ذینفع است، اساسنامه رویکرد متفاوتی دارد. در این صورت، دولت قرار است از شخص ثالث «به دنبال بازپرداخت» باشد. اساسنامه (در 42 USC § 1396k(a)(1)(A)) به طور کلی تمام حقوق ذینفع “در پرداخت هزینه مراقبت پزشکی از هر شخص ثالث” را به دولت اختصاص می دهد، عبارتی که به راحتی می تواند شامل پرداخت های انجام شده برای هزینه های پزشکی گذشته یا آینده باشد. هر چند سایر مقررات، از جمله 42 USC 1396a(a)(25)(H)، مشروط بر اینکه دولت فقط در حدی این حقوق را کسب کند که “پرداخت تحت برنامه دولتی برای کمک های پزشکی انجام شده باشد.” سؤال کلی این است که آیا آن مقررات حقوق مختلف دولت را (با پوشش وسیع تر و محدودتر) توصیف می کند یا طرح واحدی از حقوق که همه محدود به هزینه های پزشکی است که دولت قبلاً برای آنها پرداخت کرده است.

تعدادی از قضات در بخش (الف) (1) (الف) از نزدیک به زبان پرداختند و به تمام حقوق مربوط به “پرداخت برای مراقبت های پزشکی” دست یافتند. برای مثال، قاضی النا کاگان (در حال صحبت با وکیل مجروح جانینا گالاردو) اظهار داشت که خواندن این اساسنامه به عنوان توصیف انواع چیزهایی که Medicaid پوشش می دهد – “تمایز خدمات” به جای “تمایز گذشته / آینده” معقول تر به نظر می رسد. ” قاضی استفان بریر تا آنجا پیش رفت که گفت که مشکل گالاردو در به چالش کشیدن حق فلوریدا برای بازپرداخت خود از شهرک های اختصاص داده شده به هزینه های پزشکی آتی این است که قانون به سادگی «می گوید می تواند» آن پول را بگیرد. نظرات قاضی امی کونی بارت حاکی از آن بود که او در این دیدگاه مشترک است. برای آن قضات، این زبان از دیدگاه فلوریدا حمایت می کند که این کشور حق دارد تمام بازیابی هزینه های پزشکی را، چه برای هزینه های گذشته یا آینده، تا مبلغی که ایالت قبلاً برای هزینه های پزشکی گذشته پرداخت کرده است، دریافت کند.

با این حال، با پیشروی بحث، چندین قاضی نارضایتی فزاینده ای از پیامدهای گسترده آن خواندن نشان دادند. در میان چیزهای دیگر، اتکای شدید فلوریدا به ارجاع بی‌پرده به «هزینه‌های پزشکی» نشان می‌دهد که ایالت می‌تواند با پرداخت هزینه‌های پزشکی، جبران خسارت کند، نه تنها اگر هزینه‌های پزشکی آتی باشد که ایالت هنوز پرداخت نکرده است (و ممکن است هرگز پرداخت نکند. ) ، اما حتی اگر هزینه های پزشکی باشد که توسط Medicaid پوشش داده نمی شود. این دیدگاه به ویژه برای قاضی سونیا سوتومایور ناخوشایند بود، که در یک نقطه با ناباوری اظهار نظر کرد:

به نظر خارق‌العاده می‌رسد… آنچه در اساسنامه می‌خوانید، یک قانون ضد حق حبس، که به شما اجازه می‌دهد تنها چیزی را که برای آن هزینه کرده‌اید، دریافت کنید. اکنون شما می گویید که تکلیف … فوق العاده گسترده تر از آن است، [that it reaches the tort recovery] آیا برای آن پول پرداخت کرده اید یا نه، آیا ملزم به پرداخت آن بوده اید یا خیر، و [whether it is past or] هزینه های آتی، که تمام حقوق فرد به شما واگذار شده است. این چیزی است که شما به من می گویید؟

اگرچه دیگر قضات در مخالفت خود چندان تاکیدی نداشتند، اما سایر قضات سیگنال‌هایی ارسال کردند که ممکن است از این خوانش گسترده خودداری کنند. برای مثال، کاگان به سوتومایور پیوست و در مورد احتمال اینکه کنگره می‌توانست برای ایالت‌ها برای جبران هزینه‌های پزشکی که مدیکید پوشش نمی‌دهد، در نظر گرفته باشد، به سوتومایور پیوست.

بریر چندان مستقیم نبود، اما آشکارا از قرائت «هیگلی-پیگلی» ایالت ناراحت بود، که او آن را با درخواست گالاردو که دادگاه مقررات را «منطبق با روح موضوع، یعنی واگذار کردن پول با آن» تفسیر کند، به نحو نامطلوبی مقایسه کرد. قربانی مدیکید.» و حتی قاضی برت کاوانا خاطرنشان کرد که دولت قادر به دفاع از قرائت خالص از اساسنامه که اهمیت «زمینه» در تفسیر را نمی‌پذیرد، ندارد.

در نهایت، با توجه به خطرات نسبتاً کم این پرونده، قضات به خوبی ممکن است این موضوع را در بحث حل کنند و به اتفاق آرا یا تقریباً اتفاق نظر رای صادر کنند. تنها چیزی که از این بحث مشخص است این است که سوتومایور هرگز با موضع دولت موافق نیست.