در پرونده اصلی متمم دوم، دادگاه محدودیت های حمل اسلحه مخفی در ملاء عام را بررسی خواهد کرد

پیش نمایش پرونده

متمم دوم “حق مردم برای نگهداری و حمل اسلحه” را تضمین می کند. در 3 نوامبر، دادگاه عالی به استدلال شفاهی در مورد نحوه اعمال این تضمین برای حمل اسلحه در ملاء عام رسیدگی خواهد کرد. قضیه، انجمن تفنگ و تپانچه ایالت نیویورک در مقابل بروئن، شامل یک قانون 108 ساله صدور مجوز اسلحه در نیویورک است – اما اگر قضات در کنار رقبا باشند، تصمیم آنها می تواند قوانین کنترل اسلحه در سایر ایالت ها و شهرهای سراسر کشور را به خطر بیندازد.

هر دو طرف در این پرونده موافقند که قانون اساسی از حق حمل اسلحه در خارج از خانه برای دفاع از خود محافظت می کند، اما آنها دیدگاه های بسیار متفاوتی در مورد اینکه آیا و چه زمانی دولت می تواند برای این حق محدودیت ایجاد کند، متفاوت است. تصمیم دادگاه احتمالاً یک حکم بزرگ در مورد حقوق اسلحه خواهد بود و می تواند به دیدگاه قضات از تاریخچه حقوق اسلحه در انگلستان و ایالات متحده بستگی داشته باشد – تاریخی که مانند خود حق، طرفین پرونده را درگیر می کند. اختلاف شدید

برخلاف بسیاری از حوزه های دیگر قانون، دادگاه پرونده های اخیر کمی برای هدایت حکم خود دارد. در سال 2008، در ناحیه کلمبیا علیه هلر، قضات معتقد بودند که متمم دوم از حق فردی برای نگهداری اسلحه در خانه برای دفاع از خود محافظت می کند. دو سال بعد، در مک دونالد در مقابل سیتی شیکاگو، دادگاه تأیید کرد که ایالت ها – و نه فقط دولت فدرال – باید به این حق احترام بگذارند.

در 11 سال از آن زمان مک دونالد، قضات در مورد دامنه متمم دوم، و به ویژه حق حمل اسلحه در خارج از خانه چیز دیگری گفته اند. در سال 2019، قاضی ها استدلال شفاهی را در الف شنیدند چالش به یک قانون شهر نیویورک که حمل و نقل اسلحه های دستی مجاز را به خارج از شهر محدود می کرد، اما آنها آن پرونده را به دادگاه بدوی بازگرداند بعد از شهر قانون را تغییر داد. در آن مورد، برخی از قضات محافظه کارتر دادگاه پیشنهاد کردند که دادگاه های بدوی در حال اعمال احکام در نسبتا و مک دونالد خیلی باریک یکی از آن قضات، قاضی برت کاوانا، از همکارانش خواست تا به زودی یک پرونده دیگر درباره حقوق اسلحه را بررسی کنند. در آوریل 2021، دادگاه – اکنون با اکثریت 6-3 محافظه کار پس از اضافه شدن قاضی امی کونی بارت – زمانی که موافقت کرد این کار را انجام دهد. تفنگ و تپانچه ایالت نیویورک.

زمینه

قانون نیویورک در مرکز پرونده شبیه اقدامات کنترل اسلحه در چندین ایالت دیگر از جمله کالیفرنیا، هاوایی، مریلند، ماساچوست و نیوجرسی است. بسیاری از شهرها نیز محدودیت های مشابهی دارند. هر کسی که می خواهد مجوز حمل یک تفنگ دستی مخفی را در خارج از خانه داشته باشد، نیاز دارد تا “علت مناسب” را برای مجوز نشان دهد. دادگاه‌های نیویورک «دلیل مناسب» را برای الزام متقاضیان برای نشان دادن نیاز ویژه به دفاع از خود تعریف کرده‌اند. برای مثال، فردی که هدف تهدیدات فیزیکی مکرر قرار گرفته است، احتمالاً واجد شرایط است. اما تمایل عمومی برای محافظت از خود یا دارایی خود برای دریافت مجوز نامحدود برای حمل یک تفنگ دستی پنهان کافی نیست. (نیویورک عموماً «حمل باز» را مجاز نمی‌داند، عمل حمل اسلحه پنهان در ملاء عام.)

رقبای این پرونده یک گروه مدافع حقوق اسلحه و دو مرد به نام‌های رابرت نش و براندون کخ هستند که درخواست‌هایشان برای مجوز حمل مخفیانه رد شد. با این حال، به هر دو مرد مجوز “محدود” اعطا شد که به آنها اجازه می‌دهد برای تیراندازی و شکار در خارج از خانه اسلحه حمل کنند. کوچ همچنین مجاز به حمل اسلحه برای دفاع شخصی در هنگام رفت و آمد به محل کار است.

نش، کوچ و گروه مدافع به دادگاه فدرال رفتند تا ممنوعیت حمل اسلحه بدون مجوز را به چالش بکشند. آن‌ها همچنین آنچه را که به‌عنوان نیاز «علت مناسب» بیش از حد سخت‌گیرانه می‌دانند، به چالش کشیدند. دادگاه منطقه با درخواست ایالت برای رد شکایت موافقت کرد و دادگاه استیناف ایالات متحده برای بخش دوم اخراج را تایید کرد. این باعث شد که رقبا به دادگاه عالی بیایند، دادگاهی با تصمیم گیری در مورد اینکه آیا رد درخواست های کوچ و نش برای مجوز توسط ایالت، نقض متمم دوم است یا خیر، موافقت کرد.

استدلال مخالفان

در آنها مختصری در مورد شایستگیرقیب‌ها ادعا می‌کنند که طرح حمل مخفی نیویورک «وارونه» است، زیرا متمم دوم «حق حمل سلاح برای دفاع از خود را به یک قانون تبدیل می‌کند، نه استثنا». به نظر آنها، «متن، تاریخ، و سنت متمم دوم» همگی به این نتیجه می‌رسند که انکار مجوز این افراد خلاف قانون اساسی است.

با شروع با متن متمم دوم، آنها تأکید می کنند که متمم دوم از دو حق جداگانه حمایت می کند: حق «نگهداری» – یعنی داشتن – اسلحه، عموماً در خانه. و حق «حمل کردن» – یعنی حمل، برای رویارویی یا دفاع – اسلحه، معمولاً خارج از خانه. مخالفان می‌گویند، حق «حمل کردن» اسلحه باید به معنای چیزی جدا از حق نگهداری اسلحه باشد، در غیر این صورت گنجاندن آن در اصلاحیه اضافی خواهد بود.

مخالفان ادامه می دهند که این قرائت توسط تاریخچه حقوق اسلحه در انگلستان و ایالات متحده قبل از تصویب قانون اساسی و همچنین سال های پس از آن پشتیبانی می شود. این تاریخ احتمالاً برای محافظه کاران دادگاه اهمیت ویژه ای دارد، زیرا معتقدند متمم دوم باید بر اساس درک اولیه آن در زمان تأسیس آمریکا تفسیر شود. نسبتاکه توسط قاضی سابق آنتونین اسکالیا نوشته شده بود، به طور گسترده بر منابع تاریخی تکیه داشت (اگرچه مخالفان در آن پرونده تحلیل تاریخی اسکالیا را مورد مناقشه قرار دادند). و سه قاضی جدید دادگاه – نیل گورسوچ، کاوانا و بارت – همگی پیشنهاد کرده‌اند که به جای رویکرد کاربردی‌تر که بسیاری از دادگاه‌های پایین‌تر اتخاذ کرده‌اند، از رویکردی اصیل‌گرایانه برای متمم دوم متمم دوم حمایت می‌کنند.

رقبا می گویند تاریخ در کنار آنهاست. آنها تاکید می کنند که نه مستعمرات آمریکا و نه ایالت های اولیه ساکنان خود را از حمل اسلحه منع نکردند. در واقع، آنها اشاره می کنند، گاهی اوقات دولت های ایالتی و محلی ضروری ساکنان آنها اسلحه حمل کنند. و در طول سال‌های اولیه کشور، رقبای‌ها اضافه می‌کنند، تنها محدودیت‌هایی که دادگاه‌ها در مورد حق حمل اسلحه برای دفاع از خود به رسمیت می‌شناختند، محدودیت‌های «محدود» «سوء استفاده از این حق برای ایجاد وحشت در مردم» بود. به گفته مخالفان، تاریخ بردگان آزاد شده پس از جنگ داخلی نیز تفسیر آنها را تأیید می کند، زیرا کنگره و دولت فدرال “اصرار داشتند که تضمین حقوق متمم دوم آنها برای اطمینان از اینکه آنها می توانند از خود محافظت کنند بسیار مهم است” – اعتقادی که وابسته به ” با درک اینکه متمم دوم، حق حمل سلاح در خارج از خانه را برای دفاع از خود تضمین می کند.

از آنجایی که متن و تاریخ بسیار واضح است، مخالفان نتیجه می‌گیرند که انکار نیویورک از درخواست‌های حمل مخفیانه آنها قانون اساسی را نقض می‌کند و قانون نیویورک نمی‌تواند بدون توجه به اینکه دادگاه کدام آزمون قانون اساسی را اعمال کند، باقی بماند. به طور گسترده‌تر، رقیب‌ها هشدار می‌دهند (همانطور که قاضی کلارنس توماس در گذشته) نسبت به تلقی متمم دوم به عنوان یک «حق درجه دوم» هشدار می‌دهند. آن‌ها پیشنهاد می‌کنند که دیوان عالی برای لغو «قانونی که حقوق متمم اول را برای کسانی که نیاز غیرمعمول قانع‌کننده‌ای به پرستش یا انتقاد از دولت دارند، محفوظ است» نیازی ندارد.

استدلال های نیویورک

دولت اختلافی ندارد که حق حمل اسلحه در خارج از خانه برای دفاع از خود وجود دارد. با این حال، این قانون مدعی است که این حق مطلق نیست: یک ایالت می‌تواند مانند نیویورک در اینجا اقتضا کند که هر کسی که می‌خواهد اسلحه دستی را در اطراف دیگر افراد جامعه حمل کند باید نیاز واقعی به حفاظت از خود نشان دهد. دولت استدلال می کند که این نوع محدودیت با رویه ای که در انگلستان و ایالات متحده در 700 سال گذشته انجام شده است، مطابقت دارد، جایی که “[h]تاریخ نشان می‌دهد که مقامات محلی مدت‌هاست که برای تصمیم‌گیری در مورد مکان و شرایطی که می‌توان اسلحه‌های گرم را در انظار عمومی حمل کرد، و برای محدود کردن حمل سلاح گرم به‌ویژه در مناطق پرجمعیت، اختیارات گسترده‌ای داشتند. ایالت به قضات می گوید، در هر صورت، قانون نیویورک در واقع «کمتر از بسیاری از قوانین حمل و نقل عمومی موجود» در تاریخ اولیه آمریکا محدودکننده است.

این ایالت اضافه می کند که متمم دوم به رویکرد “یک اندازه متناسب با همه” برای حمل مخفی نیاز ندارد. در عوض، ایالت مشاهده می‌کند، ایالات متحده «سنتی از مقررات حمل‌ونقل عمومی دارد که «مطابق با نیازها و ارزش‌های محلی است.» به همین دلیل است، ایالت توضیح می‌دهد که سایر ایالت‌های دارای رژیم‌های حمل مخفی مشابه «شامل آن هستند. پرجمعیت ترین شهرهای کشور، مطابق با سنت دیرینه تنظیم مقررات عمومی، بیشتر در مکان های پرجمعیت حمل می شوند.

حتی اگر تاریخ نشان ندهد که طرح نیویورک بر اساس قانون اساسی است، ایالت همچنان ادامه دارد، با این وجود این طرح تحت آزمون قانون اساسی که به عنوان نظارت میانی شناخته می شود، رد می شود. ایالت ادعا می کند که استاندارد جستجوی بیشتر بررسی، که به عنوان بررسی دقیق شناخته می شود، اعمال نمی شود، زیرا دیوان عالی در نسبتاتصدیق کرد که ایالت ها این اختیار را دارند که برخی از حمل اسلحه عمومی را محدود کنند – به عنوان مثال، در مدارس و ساختمان های دولتی. ایالت توضیح می‌دهد که قانون نیویورک می‌تواند بررسی‌های میانی را برآورده کند، زیرا این ایالت منافع زیادی در کاهش میزان جرایم خشونت‌آمیز و خشونت با اسلحه دارد، و تلاش می‌کند تا این کار را به روشی هدفمند انجام دهد، با اجازه دادن به افراد برای حمل اسلحه تنها زمانی که دارند. یک نیاز واقعی برای انجام این کار اما اگر شکی در مورد اینکه آیا این طرح می‌تواند بررسی‌های میانی را برآورده کند، وجود داشته باشد، دادگاه باید پرونده را به دادگاه‌های پایین‌تر بازگرداند تا حقایق بیشتری برای اتخاذ آن تصمیم بررسی شود.

دولت با یک هشدار برای قضات پایان می دهد. این هشدار می دهد که تفسیر مخالفان از متمم دوم، نه تنها قوانینی مانند نیویورک را نقض می کند. همچنین می‌تواند به معنای پایان قوانین ایالتی و فدرال باشد که «برای محافظت از مردم در مکان‌های حساسی که مردم معمولاً در آنجا تجمع می‌کنند – مکان‌هایی مانند دادگاه‌ها، فرودگاه‌ها، مترو، عرصه‌های ورزشی، بارها، امکانات بازی، عبادت‌گاه‌ها و مدارس».

گروه های دیگر وزن می گیرند

مخاطرات بالای پرونده در تعداد پرونده های “دوست دادگاه” که از هر دو طرف تشکیل شده است – در مجموع بیش از 80 مورد منعکس شده است. یکی از دولت بایدن حمایت از نیویورک یک مختصر حمایت از رقبا از آن می آید گروهی از مدافعان عمومی و وکلای کمک حقوقی سیاه پوستان، که به قضات می گویند که عواقب طرح صدور مجوز در نیویورک برای اقلیت های نژادی و قومی “وحشیانه” است، که “به طور معمول … به دلیل داشتن سلاح گرم در خارج از خانه به یک جنایت خشونت آمیز متهم می شوند، یک جرم تنها به این دلیل که آنها این کار را نکرده اند. از قبل مجوز گرفته بود.» خلاصه دیگری در حمایت از رقبا استدلال می‌کند که قانون نیویورک گروه‌هایی را که به ویژه در برابر جرایم خشونت‌آمیز آسیب‌پذیر هستند – مانند زنان، افراد LGBTQ+ و اقلیت‌های مذهبی – از حمل اسلحه برای محافظت از خود جلوگیری می‌کند.

نیویورک نیز حمایت غیرمنتظره ای از جمله از سوی گروهی از وکلای برجسته جمهوریخواهمایکل لوتیگ، یک قاضی فدرال سابق که نامش اغلب به عنوان نامزد احتمالی برای جای خالی دادگاه عالی ذکر می‌شد که در نهایت توسط قاضی جان رابرتز پر شد. این گروه استدلال می‌کند که محدودیت‌های حمل‌ونقل عمومی در ناحیه کلمبیا «ممکن است از یک قتل عام در کاپیتول در جریان شورش ۶ ژانویه جلوگیری کرده باشد، زیرا به معترضان هشدار داده شده بود که اجازه حمل اسلحه‌های خود را در دی سی ندارند و بنابراین این کار را انجام ندادند». آنها را بیاورید. با استناد به مخالفت قاضی ساموئل آلیتو در Obergefell v. Hodgesکه در آن دادگاه اعلام کرد که قانون اساسی حق اساسی ازدواج را برای زوج‌های همجنس تضمین می‌کند، این گروه نتیجه می‌گیرد که «[d]مجالس مقننه مختلف، که توسط مردم ایالت های مختلف انتخاب شده اند، در مورد “اجازه حمل اسلحه در انظار عمومی – دقیقاً همانطور که قانون اساسی مد نظر این گروه است، می گوید) انتخاب های متفاوتی انجام داده اند.

این مقاله بود ابتدا در Howe on the Court منتشر شد.